باربارا هسل‌باخ

باربارا هسل‌باخ استاد بازنشسته‌ی رقص بنیانی در بنیاد ارف، واقع در دانشگاه موتسارتئوم سالزبورگ، است. خانم هسل‌باخ سال‌ها مدیریت بنیاد ارف و دوره‌ی تکمیلی این نهاد (مطالعات پیشرفته در آموزش موسیقی و رقص) را بر عهده داشته است و همچنین سردبیری نشریه‌ی دوزبانه‌ی ارف-شول‌ورک اینفورماتسیونن را بر دوش دارد. افزون‌براین ایشان صاحب کرسی همایشگاه بین‌المللی سالزبورگ است و در مقام سخن‌ران و دبیر و نویسنده فعالیت می‌کند.

ترجمه‌ی ثریا جواهری

متن حاضر برگردانی است از:

Haselbach, Barbara. (1998) Hermann Regner zum 70. Geburstag, Orff-Schulwerk Informationen; 60. P. 75

هرمان رگنر در هفتادمین سالروز تولدش

در ساعات اولیه‌ی صبح روز دوازدهم ماه مِه، گروهی از نوازندگان سازهای بادی اهل ترون‌والشن و همکارانی از گروه کُرِ دانشکده‌ی اُرف، یکی از قطعه‌هایش را در باغ پر از شکوفه و گل خود او، برایش اجرا کردند. این کار نمادی است عاشقانه برای اجازه گرفتن از یک آهنگ‌ساز جهت تقدیم کردن ساخته‌اش به خودش؛ به‌عنوان تبریک و آرزوهای نیک از قلبی به قلبی دیگر.

هرمان رگنر این تبریک و احترام رسمی را دوستانه و با لبخندی ملیح پذیرفت – بسیاری از این تبریک‌ها طی روزهای گذشته به او تقدیم شده بود. به نظر می‌رسید که دلش می‌خواهد به کسانی که به او تبریک گفته‌اند، هدیه‌ای تقدیم کند.

فارغ‌التحصیلان و همکارانش اغلب او را «پدر دانشکده‌ی اُرف» خطاب می‌کنند؛ نه به‌عنوان پدر فطری (طبیعی) بلکه از سر عشق، مسئولیت‌پذیری و آموزگاری‌اش او را پدری می‌دانند که با دقت و احتیاط «فرزندانش» را برای آینده‌ای تیره آماده کرد؛ به (ابعاد) رشد درونی و بیرونی‌اش جهت داد؛ مردم را راهبری و همراهی کرد و (احتمالا) به بیشترین میزان اثربخشی بین‌المللی و شناخت جهانی این دانشکده‌ی، دست‌یافت.

همچنین دیر یا زود، مثل تمام پدران، او می‌بایست از بسیاری تحولات آگاه می‌گشت، تحولاتی شاید مغایر با آنچه برایشان برنامه ریخته بود و انتظار داشت؛ و یاد گرفته بود تا با آرامشی فلسفی با آن‌ها کنار بیاید. باوجوداین، هیچ‌کس از کمک‌های او بی‌نصیب نمی‌ماند. واقعا که چقدر  به پند و حمایت او احتیاج داریم!

به صورتی غیررسمی، ولی با یاد تمامی کسانی که با او پیوند یافته‌اند، سپاس می‌گوییم، بهترین‌ها را برای او آرزو می‌کنیم و می‌گوییم:

«خیلی ممنون…. خیلی ممنون… خیلی ممنون…»